Urodziłam się i wychowałam w Polsce. Do Belgii przyjechałam jako młoda dziewczyna. Mojego męża poznałam w kafejce, gdzie pracowały moje koleżanki, które czasami odwiedzałam. Nasza znajomość zaczęła się bardzo szybko i spontanicznie. Traktował mnie jak księżniczkę: był opiekuńczy, dobry, kochany. Dużo czasu spędzaliśmy razem. Miałam poczucie, że znamy się od zawsze. Wydawał się bardzo szarmancki, szlachetny, inteligentny. Szybko zamieszkaliśmy razem. Wydawało mi się, że jestem najszczęśliwszą kobietą świata. I tak sobie żyliśmy między pracą a wyjazdami.

Swoje zachowania narcystyczno-manipulacyjne ukrywał bardzo sprytnie, między byciem „złym”, agresywnym a za chwilę bardzo cudownym mężczyzną, co rekompensowało poprzednie zachowania i sprawiało, że przymykałam oczy. Umiał mnie tak podejść; że zgadzałam się na wszystko. Stałam się mu poddana. Robiłam wszystko, czego chciał pomimo tego, że nie było to zgodne z moimi oczekiwaniami. Oślepiona jego miłością zgodziłam się na ślub. Mieliśmy jeden ślub, który odbył się w Brukseli i na którym była jego rodzina, a drugi w Polsce dla mojej rodziny. Nigdy nie chciałam wychodzić za mąż ! Do dziś nie wiem, jak on to zrobił, że mnie przekonał !

Wychodząc z kościoła, usłyszałam: „ teraz jesteś moja”. W tamtym momencie nie rozumiałam tych słów, ale szybko przekonałam się, co one znaczyły.

Po ślubie: chorobliwa zazdrość o wszystko i wszystkich, poniżanie, wyzywanie… Miałam być posłuszna wobec niego i jego rodziny, nie mogłam nic powiedzieć, nie pozwalał mi na kontakty z moją rodziną. Nie chciał, żebym chodziła na kursy językowe, żebym tylko nie stała się niezależna. Deptał mnie psychicznie i robił mi pranie mózgu. Wmawiał rzeczy, które niby rzekomo zrobiłam, a które nie były prawdą. Oszukiwał, za wszystko mnie obwiniał, no i zdradzał. Codziennie miałam wrażenie, że gasnę, że nie wiem, kim jestem, jak się nazywam, co naprawdę lubię. Do tego dochodziło zastraszanie, że jeśli nie będę posłuszna, to coś mi zrobi, albo zabije. Żyłam w chronicznym strachu, drżąc przed tym, co będzie, jak wróci do domu albo jeśli powiem lub zachowam się w nieodpowiedni dla niego sposób. Odciął mnie od wszystkich, których znałam i lubiłam. Miałam być tylko dla niego. Mijały lata, a ja gasłam. Kiedy moje ciało nagromadziło mnóstwo negatywnych emocji, pękło. Myślałam, że umieram. Schudłam do 38 kg, a ból był tak wielki, że myślałam, że zwariuję.

Po dwóch tygodniach w szpitalu, gdzie robili mi wszystkie badania, okazało się, że są to bóle somatyczne. Lekarze zaproponowali rozmowę z psychologiem, ale on zabronił. Po roku zaszłam w ciążę, która miała ratować stan mojego zdrowia, ponieważ byłam po operacji szyjki macicy. Na koniec naszego małżeństwa urodził się nasz syn!

On zaczął obiecywać, że się zmieni, ale to jak zawsze były tylko słowa. Nie dawałam sobie rady ze sobą, miałam myśli samobójcze. Byłam upokarzana przez niego, obwiniana, że jestem złą matką, że jestem do niczego, że nic nie jestem warta. Chodziłam jak cień, smutna, przygnębiona, zapłakana. Pewnego dnia po jakiejś awanturze, siedząc i płacząc stwierdziłam, że nie chcę tak żyć. Że nie pozwolę, aby moje dziecko patrzyło na matkę w takim stanie. Na matkę, która nie może zajmować się normalnie dzieckiem.

Wtedy postanowiłam odejść. Strasznie bałam się męża. Nie wiedziałam co mam zrobić.

Podczas jego nieobecności zaczęłam dzwonić pod numer telefonu zaufania „Ecoute violences conjugales”. To oni mi powiedzieli, jakie są możliwości. Chciałam się do tego przygotować, ale nie miałam czasu. Jednego wieczoru, kiedy wrócił do domu, nie wytrzymałam psychicznie: padłam przed nim na kolana i błagałam, żeby pozwolił mi odejść. Wtedy wpadł w taką furię, że mnie pobił. A przecież ja kiedyś przysięgłam sobie, że żaden mężczyzna nie podniesie na mnie ręki !

Przestał mnie bić tylko dlatego, że syn tak płakał, że nie mógł oddychać. Mąż powiedział mi wtedy, że gdyby nie dziecko, to by mnie zabił. Przy pierwszej lepszej okazji wyszłam z domu do sąsiadki. Nie miałam gdzie pójść.

Szybko przekonałam się, że zablokował mi karty bankowe, a ostatecznie zzerował dwa konta, które były wspólne. Zostałam z 11 miesięcznym dzieckiem dosłownie na „ulicy”, bez niczego. On w tym czasie zmienił zamki w drzwiach, żebym nie mogła wejść po swoje rzeczy. Zaczęłam dzwonić po ośrodkach dla kobiet, szukając miejsca, gdzie mogłabym się zatrzymać. Po długich 10 dniach trafiłam do ośrodka dla kobiet po przemocy, gdzie zostałam zaopiekowana przez pielęgniarkę, psychologa oraz urzędników, którzy mi pomogli w załatwianiu spraw administracyjnych.

Po trzech tygodniach musiałam zmienić ośrodek i trafiłam do Domu Samotnej Matki, gdzie przebywałam rok i cztery miesiące. Było to miejsce, gdzie mogłam delikatnie stanąć na nogi, ponieważ tak naprawdę, to byłam wrakiem człowieka.

Założyłam sprawę o separację a potem o rozwód. Mąż gnębił mnie nadal. Przekonywał, żebym wróciła pod przykrywką, że odda mi oba konta i przepisze na mnie dom. Ja z mojej strony robiłam wszystko, aby ograniczyć z nim kontakt, bo bałam się, że przekona mnie i wrócę do tego „piekła”. Wiedziałam, że na tym polega jego taktyka: najpierw po dobroci, a jeśli to nie skutkowało, to wtedy były nękania, zastraszanie, szantaże, groźby. W Domu Samotnej Matki czułam się pewniej i bezpieczniej. Wiedziałam, że zawsze mi pomogą. Założyłam też jakby niebieską kartę. Przez cały czas pobytu tam miałam intensywną terapię u psychologa i wreszcie zaczęłam wychodzić do ludzi. Uczyłam się nowych rzeczy: jak podejmować decyzje, jak płacić rachunki, jak żyć.

Po 16 miesiącach pobytu tam mogłam wynająć własne mieszkanie, które stało się moim azylem. Bałam się przeprowadzki na swoje, ale wiedziałam, że czas rozwinąć skrzydła i stanąć samodzielnie na nogi.

Minęło 10 lat, jak odeszłam od męża, i wiem że była to najlepsza decyzja, jaką mogłam podjąć. Jestem teraz szczęśliwą. Przeszłam długą i wyboistą drogę, ale wiem, że warto było stać za sobą.

Teraz widzę, że w chwili, kiedy zapadła decyzja o odejściu, wszechświat zaczął mi pomagać. Byłam bez pieniędzy, domu, rodziny, ale znalazły się osoby, które mi pomogły. Dziś mogę śmiało podziękować sobie za wytrwałość i odwagę, oraz tym ludziom w Belgii za udzieloną mi pomoc, kiedy jej potrzebowałam w tak dramatycznej sytuacji. Miałam wokół siebie ludzi, którzy pomagali mi stanąć na nogi, zarówno fizycznie, jak i psychicznie i finansowo.

To co opisałam, nie odda wszystkich szczegółów (było ich tak dużo !) ani emocji, ale chciałam tym w ten sposób powiedzieć wam wszystkim, jeśli jesteście w podobnej sytuacji, ratujcie się !
Można żyć inaczej. Można żyć bez przemocy, cierpienia i lęku.

To piszę ja, teraz wolna i szczęśliwa osoba.